Birol KESKİN'in şiiri...
Bir çocuğun hayali ne renktir bilir misiniz?
Belki mavidir, tıpkı savaş bulutlarını yırtmak isteyen,
o minik avuçlar gibi.
Belki de kırmızıdır,
ama boya kalemlerindeki kırmızı değil
artık susturulmuş bir gülüşün kanıyla karışmış...
Ne büyük hırsmış meğer,
bir kum tanesini ele geçirmek uğruna,
bir gezegeni yok etmek.
Çünkü her öldürülen çocukla birlikte,
dünyanın bütün güneşleri söner...
"Ne için?" diye soruyorsunuz ya...
İşte cevap:
Bir haritada çizilen hayali sınırlar,
Birilerinin "vatan" diye dayattığı çürümüş yalanlar,
Ve toprağa karışan masum kanların üzerinde
yükselen petrol kuleleri...
Bir çocuğun bedeni kaç metrekare eder?
"Stratejik nokta" denen o lanetli tepelerde?
Onlar ki;
daha "kin" nedir bilmeden öldüler,
düşmanlığı bilecek kadar büyümediler.
Sadece bir şeker için ağladılar,
ama kurşunlarla susturuldular...
Ve biz,
ekran başında izlerken bu vahşeti,
asıl yitirdiğimiz şeyin
insanlığımız olduğunu unuttuk...
Bir veri olarak kaydedildiler:
"X sayıda sivil kayıp"
Oysa her biri;
- Bir annenin doğum sancısıydılar,
- Bir babanın gözyaşında saklıydılar,
- Bir dedenin ninnisinde büyüyordular.
Şimdi?
Sadece "zarar" raporlarında bir dipnot...
Ama dinle!
Toprak altından gelen bir şarkı var:
"Unutma bizi..." diyen.
Çünkü ölüler asıl,
yaşayanlar unuttuğunda ölür...
Bu yüzden haykırıyorum:
Her bir ismi sayacağız!
Her bir hayali yeniden kuracağız!
Ta ki,
bir çocuğun cesedi
"politik kazanç" diye pazarlanmayana kadar
susmayacağız!
"Çalınan neydi?
Bir gelecek mi?
Hayır...
Asıl çalınan,
dünyanın bütün yarınlarıydı."
