*Sezai SARIOĞLU yazdı...
İki kalbim yok ki
birini vadeli geçmişe
su almaya göndereyim...
Bir kalbim var
geçmişi hasarlı
şimdiye uyumsuz
parçalı kırık...
İki kalbim olsa
koşa coşa gider
susuz kalmış bir çocuğa
annesinin adını fısıldardı...
Ama yok,
geçmişin kuyusu derin,
dibini görsem de
susuz...
Sesimi saldım bir vakit
yankı bile dönmedi...
O yüzden
kırk kulaç dipte
derin sustum...
Geçmişi geleceğe kilitleyip
şimdiye kaldım...
Tek kalp var bende
sulara inanmayan...
Yüzlerimize
ayna dayanmıyor,
aynalarımıza yüz
cümlelerimize sır
kalplerimize aşk
devrimlere devrimci...
Kaşla göz arasında bakarken
gördüğümüz ne?
aynada eskimiş bir yüz mü
kimsesiz yoğunluk mu
deliksiz uyuyan yorgunluk mu
yoksa içimizde unuttuğumuz
kendimiz mi?
İnsan
kaç yüzden ibaret?
kaç kendisinden
kaç sırdan?
Göz dediğin,
içimizi gösterir mi?
Her ayna bakışı,
bir unutuştur biraz:
dıştan değil içten duyun
dışarıda arayan
içeride eksilir...
Yüzler konuşmuyor artık
kendi sesleriyle...
Kalabalık bir sessizlikteyiz:
kalbinden bihaber herkes
takıp takıştırıp
başka yüzleri takıyor...
İç acılarımızın toplamı:
kaç şiir
kaç yara
kaç aşk?
Hangisi ağır basar,
geceyi bölen
soruları uykusuz
bir cümlede?
Bazı acılar seslidir
herkes duyar,
kimsede yara tutmaz
rüya görmez...
Bazıları sessizdir:
içimize kıvrılır, kılık değiştirir,
bir bakarsın kalpten geçmiş
dile, gözaltına, rüyaya sinmiştir...
Bazı acılar şiir olur.
bazı acılar, başka acıyı sever
bir başka acıya
ve kalbe kabuk bağlar...
O yüzden
herkesin yarası
başka yerde susar...
Hazıra dünya dayanmıyor
dünya hâlâ susuz bir çocuk...
Yokuş bilmeyen
cevabı sorarsanız?
belki şiir, sanki siyaset...
Suskunluk
bazen en yüksek sestir...
Galiba biz,
cevap bekleyen değil,
soran olmaya mahkûmuz...
Şair ve yazar : SEZAİ SARIOĞLU...
* Bu bir editöryal haberdir.
