Cemal AKÇA yazdı...
[email protected]
Ertesi sabah İtalya’nın dar sokaklarında güneş yeni yükselirken, kuşlar bile altın tramvayın tınısına göre cıvıldamaya başlamıştı. İnsanlar pencerelerinden sarkıyor, “Bu nedir yahu? Altın mı bu?” diye hayretle bakıyorlardı. Çocuklar, tramvayın arkasına takılıp koşuyor; yaşlılar ise bastonlarını sallayıp, “Bizim gençliğimizde tramvay bedavaydı, şimdikiler altınla kaplıyorlar!” diye söyleniyordu...
Prens ise keyfinden dört köşe… Orkestra sabah sabah Mehter Marşı’na başlamış, vatman krallığın özel üniformasında düğmelerini parlatmış, kahve makinesi de pıtı pıtı fokurdayarak espresso hazırlıyordu...
Ama işte her masalın bir gölgesi vardır. Bu altın tramvay, kısa sürede Roma’daki bütün mafyaların iştahını kabarttı. Don Lorenzo adındaki şehrin en meşhur mafya babası, sabah kahvesini içerken gazeteyi açtı, manşeti gördü:
“Altın Tramvay İtalya Sokaklarında – Veliaht Prens Okula Böyle Gidiyor!”
Don Lorenzo gözlüğünü taktı, bir süre resme baktı, sonra kahkahalarla güldü:
“Bunu çalmak için bütün torunlarımı harekete geçiriyorum! Böyle fırsat yüz yılda bir gelir!”
O sırada sarayda da yeni bir problem patlak vermişti. Çünkü Kraliçe’nin gönderdiği 2 milyar doların sadece 1 milyar 999 milyon kadarı altın tramvaya harcanmış, kalan 1 milyon dolarlık küçük bir bozukluk vezirlerden birinin cebinde kaybolmuştu. Saray muhasebecileri hesap yaparken, “Eksi bir milyon dolar nedir arkadaş?” diye birbirine girmişti...
Velhasıl, hem mafya altın tramvayın peşindeydi hem de sarayın içinde ufak çaplı bir yolsuzluk skandalı başlamak üzereydi...
Ama bütün bunlardan bihaber olan prens, ertesi sabah tramvayına binip kahvesini yudumladı ve arkadaşlarına bir kez daha kocaman bir gülümsemeyle el salladı:
“Buongiorno dostlarım… Altın rayların üzerinde hayat ne güzel!”
Arkadaşları ise bu kez kahkaha atmadı. Çünkü gölgeler arasında şapkalı, siyah takım elbiseli gizemli adamların tramvayın arkasından sinsice yürüdüğünü fark etmişlerdi...
Ve böylece masalın ikinci perdesi açılmış oldu…
Arkası yarın...
