Birol KESKİN'den yine bizi anlatıyor...!
[email protected]
Toplumlar bir gecede çökmez.
Çöküş, bir binanın yıkılışı gibi gürültülü değil;
bir vicdanın susturuluşu kadar sessizdir.
Önce insanlar adaletsizliğe alışır,
sonra yalanlara, sonra da utanca.
Ve bir sabah, kimse neyin doğru, neyin yanlış olduğunu hatırlamaz.
İşte o an, toplumun değil, gerçeğin çöküşüdür.
Alman düşünür Jürgen Habermas, modern toplumların varlığını sürdürebilmesi için insanların ortak bir akıl etrafında, özgürce konuşabildiği bir kamusal alanın yaşatılması gerektiğini söyler.
Bu alan ortadan kalktığında, düşünce yerini slogana, tartışma yerini manipülasyona bırakır.
İnsanlar artık sorgulamaz, sadece duyar ve geçer.
Sorgulamanın yerini kabulleniş aldığında, “normal olmayan” şeyler sessizce normalleşir...
Bir ülkede yolsuzluk, adaletsizlik, şiddet ya da yalan artık kimseyi şaşırtmıyorsa, o ülke çoktan alışmıştır.Alışmak, çürümenin en sinsi biçimidir.
Hannah Arendt’in söylediği gibi, kötülüğün en tehlikeli hali “sıradanlaştığı” andır.
Kötülük, fark edilmediği için değil, fark edilip olağan karşılandığı için büyür...
Bugün dünyanın pek çok yerinde yalanın sesi gerçeğin yankısını bastırıyor.
Adalet güçlüden yana işliyor; kadınlar, çocuklar, doğa ve emekçiler sessizce eziliyor.
Ve biz, tüm bunlara alışıyoruz.
Oysa her alışkanlık biraz da vicdanın ölmesidir.
Bir toplumun eleştirel düşünme yetisi elinden alınırsa, geriye sadece itaat eden kitleler kalır.
Gerçek sustuğunda, yalnızca insanlar değil, insanlık da ölür...
Ama yine de umut var. Çünkü her çöküşün içinde bir direniş tohumu da vardır:
Konuşan, sorgulayan, susmayan insanlar…
Onlar, gerçeğin karanlıkta bile ışık sızdırabileceğini bilirler...
Normal olmayanı normal saymamak,
ahlaki bir direniştir.Ve belki de bugün, hepimizin en büyük görevi yeniden hatırlamaktır:
Bazı şeyler asla normal olmamalıdır...
* Bu bir editöryal haberdir.
