Birol KESKİN'den...
Fotoğraf:İrfan Erdoğan…
Dünya, yarım kalan hikâyelerin sessizce birbirine tutunduğu bir yer aslında...
İnsan, bütün kırgınlıklarına rağmen, anın içine gizlenen o ince sevgiye; rüzgârın bir anlığına sustuğu o huzur aralığına yaslanarak yürür hayatın içinden. Mutlu sonlara inanmasının sebebi de budur: Büyük mucizeler değil, küçücük anların içindeki görünmez ışıltı...
Çünkü bu dünyada hiçbir şey tam değildir...
Her söz biraz eksik, her kalp biraz kırık, her yol biraz karanlık kalır...
İnsanın kaderi, tamamlanmamışlıkla barışmayı öğrenmektir...
Ve gitmek…
Gitmek bazen bir umut gibi görünür insana, ama çoğu zaman sadece ince bir yanılgıdır...
Nereye gidilirse gidilsin, insan kendi gölgesini, kendi sesini, kendi yükünü de yanında taşır...
Kaçılan yer değil; kaçılan içtir aslında...
Ve insan içinden kaçamadığını anladığında, hayatın en sade gerçeği belirir : İyileşmek, bir adım uzağa değil, bir adım içeriye doğru yürümektir...
Belki de bu yüzden, an’ın içinde saklanan o kırılgan huzur kıymetlidir...
Çünkü insan, yarım kalmışlıkların dünyasında, ancak o anlarda tamamlanmış hisseder kendini;
kısa, ince, geçici, ama bir ömür hatırlanan bir dokunuş kadar gerçek...
* Bu bir editöryal haberdir.
