Birol KESKİN'den yakılan ormanlar için şiir...
Fotoğraf : Anka ajansı…
İçimde çok büyük bir ağlamak var.
Bir ağacın altına oturmak istiyorum.
Ama o ağaç artık yok.
Duman olmuş, kül olmuş,
göğe karışmış...
Ciğerlerimiz de duman...
Oturamıyorum...
Yine de çömelip,
hem kendime,
hem bütün insanlara,
hem börtü böceğe,
hem dağa, kurda, kuşa,
hem toprağa,
hem de yanarken kaçamayan bir karacaya
ağlamak istiyorum...
Bin yıllık bir gözyaşıyla,
Cicero’nun unuttuğumuz çağrısıyla
doğayla barışmak istiyorum...
İçimde yanan ormanlar var,
ve susan insanlar.
Ve ben
her ağacı tek tek
bir ismi varmış gibi
bir hikâyesi varmış gibi
uğurlamak istiyorum...
Bir çocuk gibi ağlamak istiyorum
toprak da duysun diye
gökyüzü de utanarak baksın diye...
Bu zulüm neden, toprağa, hayvana, insana?
Bu zulüm neden hayata, geleceğe?
Haykırmak istiyorum, avazım çıktığınca,
gırtlağım parçalanırcasına!
Alevlere susanları susturmak,
külle örtülen vicdanları sarsmak istiyorum!
Çünkü bazen bir damla gözyaşı,
bir itfaiye hortumundan daha güçlüdür.
Çünkü bazen bir şiir,
bir yasanın değiştiremediğini değiştirir...
Bu şiir yakılan her yaprağa,
kaçamayan her cana,
unutulan her ormana
ağıt ve tanıklık etsin...
Ve biliyorum...
Ağaçlar bir gün geri dönecek,
kökleriyle taşları parçalayarak,
yemyeşil bir öfkeyle,
intikamlarını almaya...
