Nehir ZEYREK babasının ardından yazdı...
Bazı insanlar parayı sever, bazıları koltuğu... Benim babam Manisa'yı sevdi...
Ve Manisa da onu çok sevdi...
Babam kendine hep "Ben Manisa milliyetçisiyim" derdi. "Manisa'da doğdum, Manisa'da yaşıyorum, Manisa'da öleceğim" derdi gururla...
Ben küçükken pazar günleri İzmir'e giderdik...
Çocuk aklı işte, denizi çok severdim, plajda oynamaya bayılırdım...
Babama sürekli "Baba, İzmir'e taşınalım mı?" derdim...
Ama babam hep aynı cevabı verirdi: "Manisa başka kızım."
Hiçbir zaman evet demeyeceğini bilirdim ama yine de sorardım...
Babaannem anlatır hep...
Babam üniversiteye Bursa'ya gittiğinde, babaannem ona bir sürü yemek hazırlayıp göndermiş...
Daha o yemekler bitmeden, babam dönmüş geri...
Dönmüş,o büyüdüğü sokaklara...
"Özledim anne," demiş...
Çünkü onun yüreği, o sokaklarda, o evde, o şehirde kalmış...
Manisa, babamı büyüttü, ona yol arkadaşları verdi, evlendirdi...
Sonra da onu belediye başkanı yaptı...
Babam artık hayatını adadığı şehre, o çok sevdiği insanlara, taşına, toprağına, sokak hayvanlarına dokunabiliyordu...
Daha çok hayali vardı...
Bir ömür yetmedi babamın yapmak istediklerine...
Ama artık o hayaller bize emanet...
Anneme, bana, babamın yol arkadaşlarına ve tüm Manisa'ya emanet...
Babamın gönlünde ne varsa, biz onu tamamlayacağız. Yarım kalan her projeye, her fikre, her umuda sahip çıkacağız. Çünkü biliyorum...
Ve Manisa'yı onun sevdiği gibi sevmeye devam edersek...
Babam yalnızca o zaman mutlu olurdu...
Biz onun yolundan ayrılmazsak,ve Manisa'yı onun sevdiği gibi sevmeye devam edersek....!
