Birol KESKİN'den...
[email protected]
Fotoğraf: Evrensel Gazetesi…
Nedir bu topraklarda
çocuk olmanın yazgısı?
On yedi yaşında
yaşı büyütülen bir bedene
ölümü giydirmek mi,
yoksa
daha bakarken kararan gözler mi?
Çocuklar ölür.
Kimi bir kurşunda,
kimi bir tezgâhın başında.
Küçücük elleriyle
hayata tutunmaya çalışırken
bir dilim ekmek kadar ağır
gelir dünya omuzlarına...
Açtır karınları,
üstleri başları eksiktir;
ama yükleri kocamandır.
Usta denen,
insan kılığına bürünmüş canavarların
gölgesinde
öğrenirler acıyı...
Bu kader değildir.
Bu, bilerek kurulan bir düzenin
soğuk yüzüdür.
Yoksulluk bir kader gibi dayatılır.
Adalet eğilip bükülür.
Umut sessizce boğulur...
Kimi on yedi yıl yaşar,
sonsuz olur.
Kimi doksan sekiz yıl yaşar,
soysuz olur...
Benim memleketimin gerçeği budur...
Çocuklar ölmesin.
Çünkü bir ülke,
çocuklarını koruyamadığı yerde
artık masum değildir...
* Bu bir editöryal haberdir.
