Birol KESKİN'in şiiri...
[email protected]
İnsanın yükü kendine ağırdır,
ama umut hep ortak kalır...
Herkes taşır
karanlığını kalbinde,
**bir Sisifos kayası gibi
tırmanır durmadan
kendi cehennemine...
Herkes saklar
derdini kendinde,
oysa bilir:
yalnızlık,
en çok kalabalıkta
sınanır...
Dün bizim,
yarın bizim,
hasret bizim.
Bir çocuk gibi
sarıldığımız
yalanlar da bizim...
Rüyalarımız,
hayallerimiz,
umutlarımız bizim.
**Ve o kutsal anlar:
bir başkasının gözünde
kendimizi
bulduğumuz zamanlar...
Sevdalar da bizim,
yaşam da bizimdir.
Aşk bile
sonunda
bir monologsa eğer,
kime ne?
Son kertede
dünya dönüyor,
acılar geçiyor,
ama o kayalar
hep duruyor
sırtımızda...
Yaşam
kendimiz için...
belki de
sadece
kendimize
itiraf etmediğimiz
bir çığlık...
