Birol KESKİN'den...
Fotoğraf:İrfan Erdoğan…
Yol uzun…
Ve insan, yolun en karanlık yerinde anlar
yoldaşın kim olduğunu...
Yoldaş; sessizce yanında yürüyendir,
ama gerekirse seninle birlikte haykırandır da.
Sadece paylaşan değil,
paylaştığı şeyin sorumluluğunu da alan insandır...
Yoldaşlık, bir dostluk biçimi değildir yalnızca,
bir vicdan ortaklığıdır.
Birlikte susabilmek kadar,
birlikte direnebilmektir.
Birinin yıkıldığında el uzatması değil,
senin yeniden kalkacağına inanmasıdır...
Kimi zaman aynı sofrayı paylaşırsın onunla,
kimi zaman sadece bir düşünceyi.
Belki hiç tanışmadığın biridir —
ama bir yerde, bir zulme karşı seninle aynı sözü söyler.
İşte orada anlarsın:
Yoldaşlık, tanış olmaktan çok aynı yöne bakmaktır...
Ve bazen yoldaşlık,
yalnız kalmayı göze almak kadar onurludur.
Çünkü herkes aynı yöne yürümüyor bu çağda.
Kimi sessizliğe sığınır, kimi menfaate.
Ama sen, bir sözün, bir değerin peşindeysen,
işte o zaman yolun anlam kazanır.
Gerçek yoldaş,
senin yitirmene izin vermeyendir.
Ne umudunu,
ne vicdanını,
ne de insanlığını…
Ve sonunda anlarsın,
yol dediğin — kaderin,
yoldaş dediğin — karakterindir...
* Bu bir editöryal haberdir.
