Birol KESKİN gerçek mutluluktan ne anladığımızı yazdı...
[email protected]
İnsan, var olduğu günden beri mutluluğun peşindedir.Fakat bu arayış, çoğu zaman yanlış yönlerde sürdürülür...
Zenginlik, başarı, güç, unvan — hepsi birer yanılsamadır, çünkü bunlar insanın içsel boşluğunu doldurmaz, sadece bir süreliğine unutturur.Oysa gerçek mutluluk, dışsal kazanımlarda değil; insanın başka insanlarla kurduğu anlamlı bağlardadır...
Harvard Üniversitesi’nin 85 yılı aşan araştırması bunu bilimsel bir dille kanıtladı:
Sağlıklı, uzun ve anlamlı bir yaşamın sırrı, iyi ilişkilerde saklı.Ne servet, ne ün, ne de statü…
İnsanı yaşama bağlayan, bir başka insanın sıcaklığıdır.İnsanın en büyük ihtiyacı, görülmek ve sevilmektir...
Bu sonuç, aslında bilimin geç de olsa keşfettiği kadim bir felsefi hakikattir.Aristo, mutluluğu “erdemli bir yaşamla” ilişkilendirmişti;
Spinoza, insanın sevgiyle birleştiği ölçüde özgürleştiğini söyler; ve günümüzün karmaşasında bile bu sözlerin hâlâ geçerli olduğunu görürüz.
Çünkü mutluluk, tek başına var olabilen bir durum değil; birlikte var olmanın, birlikte anlam bulmanın ürünüdür...
Gerçek dostluk, insanın ruh aynasıdır.O aynada kendini çıplak, savunmasız ama sahici görürsün.
Dostluk, zamanın ve çıkarın ötesindedir;çünkü gerçek dost, seni sahip oldukların için değil, olduğun hâlinle kabul eder.Ve insan, bu kabulün içinde huzur bulur — çünkü o an, nihayet “yeterli” olduğunu hisseder...
Modern dünya ise bu basit gerçeği unutturdu bize.
Hız, üretkenlik, rekabet; insanı hem yordu hem uzaklaştırdı. Birbirine değmeyen eller, birbirine dokunmayan kalpler çoğaldı.Yalnızlık, çağın görünmeyen salgınına dönüştü.Oysa mutluluk bir çabayla, bir farkındalıkla yeniden kurulabilir:
Bir dostu aramak, bir insanı anlamak, bir kalbi onarmakla...
Gerçek mutluluk, kazanılan bir şey değil; paylaşılan bir varoluştur.Bir tebessümde, bir sessiz anlaşmada, bir omuzda saklıdır. Zamanın aşındıramadığı tek şey, sevgidir.Ve hayatın sonunda geriye dönüp baktığımızda,kazandıklarımızdan çok, kiminle yürüdüğümüz kalır aklımızda...
(Yazar Notu...)
Mutluluk, bir sonuç değil; birbirine dokunan iki insanın sessiz anlaşmasıdır.Ne kadar çok şeye sahip olursak olalım, paylaşamadığımız sürece hep bir yanımız eksik kalır.Gerçek mutluluk, bir insana “iyi ki varsın” diyebilmenin sadeliğinde saklıdır...
* Bu bir editöryal haberdir.
