Birol KESKİN yazdı...
[email protected]
Bugün, Cumhuriyet tarihinin en kara, en utanç verici günlerinden birinin yıldönümünde, 2 Temmuz 1993’te Sivas’ta Madımak Oteli’nde yalnızca düşünceleri, türkülerine kattıkları umutları nedeniyle diri diri yakılarak katledilen 36 insanımızı bir kez daha saygı, özlem ve öfkeyle anıyoruz. Bu insanlık dışı kıyımı lanetliyor, bu acının hâlâ dinmeyen izlerini yüreğimizde taşıyoruz...
Ne yazık ki dün, aradan geçen onca yıla rağmen aynı karanlık zihniyetin, aynı barbarca yöntemlerin hâlâ yaşadığını görmek hepimizi dehşete düşürdü. Leman Dergisi’nin yayımladığı bir karikatürü bahane eden bir grup gerici, Beyoğlu’nda derginin binası önünde toplanarak tekbirler getirip “Bu bina yakılacak” diye sloganlar attı, açıkça tehditler savurdu. Bununla da kalmadılar; kamunun güvenliğinden sorumlu kolluk kuvvetleri, derginin çalışanlarını korumak yerine onlara adeta suçlu muamelesi yaparak ters kelepçe ile gözaltına aldı...
Bir ülkede fikir ve ifade özgürlüğünün, sanatın, mizahın böylesine hoyratça bastırılmaya çalışılması, gericiliğin cesaret bulduğu bu saldırgan tutum, Madımak’ın ateşini hâlâ söndüremediğimizin en acı göstergesidir...
Yetmedi mi bunca yaşananlar? Sorgusuz sualsiz, suçsuz insanların zindanlara atılması, her farklı düşünenin yaftalanması, hedef gösterilmesi nereye kadar? Hep birileri suçlu, kusurlu, düşman ilan edilerek daha ne kadar yol alınabilir? Nedir bu insana, “bizden olmayana” duyulan kin, düşmanlık? Nereye kadar bu zulüm?
Bugüne kadar demokrasi, eşitlik ve barış mücadelesi uğruna hayatlarını kaybeden tüm insanların önünde saygıyla eğiliyorum...
Bir gün mutlaka insanlık kazanacak...
